Αν και στον κυνηγότοπο έχουμε βγει αρκετές φορές, ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο κυνήγι που κάναμε μαζί με την μικρή LiLa. Στους 8 μήνες πλέον ήταν η μοναδική μας ευκαιρία για ένα όμορφο κυνήγι. Για να σας πω την αλήθεια ήμουν αρκετά ανυπόμονος.
Ξεκινήσαμε χαράματα από το σπίτι, ήταν μια ξάστερη μέρα. Το τέλος ήταν κοντά και πάντα τις τελευταίες βδομάδες του Φλεβάρη οι προσδοκίες είναι διαφορετικές, είσαι λίγο πιο αισιόδοξος εκείνες τις μέρες. Ήταν Σάββατο, ο θερινός ουρανός είχε ανέβει πιο ψηλά, ενώ ο χειμερινός είχε σχεδόν δύσει. Το κρύο ήταν ελάχιστο, ο νοτιάς των προηγούμενων ημερών είχε φέρει αρκετές βροχές και είχε γλυκάνει λίγο την πρωινή παγωνιά. Η χαρά της μικρής ήταν απερίγραπτη, η πρώτη φορά που θα ερχόταν τέτοια ώρα μαζί μου.
Μια μικρή στάση για έναν ζεστό καφέ και μετά από λίγο είχαμε πάρει τις θέσεις μας στα καρτέρια. Μπροστά το πυκνό βουνό και πίσω μας απλωνόταν ο τεράστιος κάμπος με τα λιόδεντρα. Οι πρώτες μαύρες δεν άργησαν να φανούν, αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω για μια στιγμή έρχονταν από παντού. Είχαν πονηρέψει όμως, λίγο πριν φτάσουν έκαναν μια μεγάλη βουτιά και χανόντουσαν μέσα στο σκοτάδι. Λίγες όμορφες και μπηχτές τουφεκιές ίσα ίσα που προλάβαινες να ρίξεις. Αυτό συνεχίστηκε περίπου για μια ώρα. Η κάννη του όπλου είχε πάρει φωτιά και υπήρχαν φορές που δεν προλάβαινα να γεμίσω.
Τα πουλιά μετά έπαψαν να πετούν και το κελάηδημα τους αντηχούσε όλο τον κάμπο. Οι κυνηγοί στην περιοχή ήταν ελάχιστοι, λίγο η θηραματική ανομβρία, λίγο η κρίση, ο κάμπος φαινόταν μελαγχολικός. Το κυνήγι τέλειωσε πρόωρα και ήρθε η δύσκολη ώρα της συγκομιδής. Ο εφιάλτης των περασμένων ετών μόλις είχε ξεκινήσει. Αυτή την φορά όμως κάτι είχε αλλάξει. Το ατέλειωτο περπάτημα πέρα δώθε είχε φτάσει στο τέλος του.
Τα πουλιά μετά έπαψαν να πετούν και το κελάηδημα τους αντηχούσε όλο τον κάμπο. Οι κυνηγοί στην περιοχή ήταν ελάχιστοι, λίγο η θηραματική ανομβρία, λίγο η κρίση, ο κάμπος φαινόταν μελαγχολικός. Το κυνήγι τέλειωσε πρόωρα και ήρθε η δύσκολη ώρα της συγκομιδής. Ο εφιάλτης των περασμένων ετών μόλις είχε ξεκινήσει. Αυτή την φορά όμως κάτι είχε αλλάξει. Το ατέλειωτο περπάτημα πέρα δώθε είχε φτάσει στο τέλος του.
Μια εντολή ήταν αρκετή και σε περίπου 20 λεπτά είχα όλες τις τσίχλες στα χέρια μου. Ήταν αρκετές και σε πολύ μικρή απόσταση υπήρχαν δύο και τρεις μαζί. Η LiLa στην αρχή άφηνε την μία και έπιανε την άλλη, μετά προσπαθούσε να πάρει δύο μαζί, πέρα από την ανακούφιση υπήρχε και αρκετό γέλιο. Εντύπωση μου έκανε πως στο τέλος υπήρχαν δύο περισσότερες από τις αναμενόμενες. Είχαν χτυπηθεί από μας, αλλά αγνοούσαμε τελείως την ύπαρξη τους. Πόσα άλλα θηράματα ίσως στο παρελθόν είχαν την ίδια τύχη.
Ο Απολογισμός*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου