Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Οι ξυλόκοτες και ο ALf: Μέρος Ά

Μπορεί να μην τις κυνηγάω πλέον συστηματικά, αλλά πάντα θα έχουν την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μου. Είναι από τα θηράματα που πάντα θα τα θαυμάζω και πάντα θα ανατριχιάζω στις συναντήσεις μας.

Η πρώτη συνάντηση του ALf με την μπεκάτσα έγινε φέτος στα τέλη του Νοέμβρη, έψαχνα ένα παλιό απογευματινό καρτέρι τσίχλας, ξεχασμένο σε μια βαθιά ρεματία. Μου το ανέφερε ο πατέρας μου σαν ένα πάρα πολύ καλό απογευματινό (αρκετά πυκνό για αυτό και δεν το προτιμούσε σχεδόν κανένας). Φέτος η χρονιά φαινόταν από την αρχή. Είχαμε πραγματοποιήσει άλλη μια εξόρμηση στις αρχές του μήνα στα πρώτα μπασίματα ψηλά στα έλατα, αλλά ούτε δεντρότσχιλα δεν καταφέραμε να συναντήσουμε.

Το μονοπάτι είχε σχεδόν κλείσει, υπήρχαν αρκετές βιτσινιές που είχαν φυτρώσει γύρω γύρω και πολύ μεγάλα πεύκα, στο βάθος του ρέματος υπήρχε έντονη η μυρωδιά της υγρασίας με πυκνά καλάμια. Ο ALf έκανε την συνηθισμένη του έρευνα, ενώ εγώ προσπαθούσα να βρω παλιούς ριγμένους κάλυκες για να διαπιστώσω την βέλτιστη τοποθεσία. Σε ένα πυκνό σημείο επέμενε αρκετά, αλλά ο κότσυφας που είχε ακουστεί να αποδρά από εκεί προηγουμένως με καθησύχασε.

Ξαφνικά ακούω τον γνώριμο ήχο του ξεπετάγματος, μπεκάτσα αναφώνησα και προσπάθησα να σηκώσω το όπλο, αλλά αυτή είχε χαθεί στα μεγάλα πεύκα, επιβεβαίωσα την υποψία μου όταν την είδα περνά μακριά την ρεματιά και να διαγράφει την γνωστή πορεία της. Δευτερόλεπτα πριν είχα ακούσει έναν ήχο σαν κλάμα από τον σκύλο και θεώρησα πως είχε κολλήσει πάλι μέσα στο πυκνό.

Η δεύτερη συνάντηση έγινε μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα, η βροχή που είχε πέσει τις προηγούμενες μέρες είχε γίνει χιόνι στα ψηλά βουνά. Δύο μέρες πριν είχα επισκεφτεί το τοπικό χιονοδρομικό κέντρο που μόλις είχε ανοίξει για φέτος. Ξεκίνησα μεσημέρι με μια πάρα πολύ ηλιόλουστη μέρα και η θερμοκρασία χαμηλά ξεπερνούσε τους 18 βαθμούς, που πάω για μπεκάτσες σκεφτόμουν με τέτοιο καιρό.


Στον Δρόμο για το Χιονοδρομικό

Φτάνοντας ψηλά ο καιρός είχε αλλάξει ραγδαία κρύο, βοριάς και παρκετή ομίχλη. Το τοπίο είχε φτέρες στα ανοίγματα και μικρά κέδρα και ένα μεγάλο χωράφι με καρυδιές και καστανίες. Το μέρος κρατούσε και αρκετές δεντρότσιχλες αλλά φέτος δεν υπήρχαν, μονάχα μία άκουσα να απομακρύνεται από μένα σε μεγάλη απόσταση. Περπατήσαμε πάνω από μιάμιση ώρα χωρίς αποτέλεσμα και κυριολεκτικά χτενίσαμε τον τόπο, μονάχα μερικά μικρόπουλα που και που κρατούσαν λίγο σε ένταση τον άπειρο σκύλο μου.


Μια Γεύση από το Τοπίο


Η Ομίχλη Καλά Κρατούσε


Το Μέρος ήταν Αρκετά Σφικτό

Γυρίζοντας, ήμουν σε δίλημμα να επισκεφτούμε ένα μικρό ρεματάκι που βρισκόταν σε ένα πολύ κατηφορικό σημείο και βαριόμουνα πάρα πολύ την ανηφόρα που θα ακολουθούσε μετά. Αποφάσισα να κατεβάσω μόνο τον σκύλο και ότι γίνει έγινε σκέφτηκα. Αποδείχθηκε πως ήταν από τις ιδέες που δεν είμαστε και πάρα πολύ περήφανοι. Πόσες φορές την έχω κατέβει αυτή την κατηφόρα στα ονειρά μου δεν λέγετε. Με το που κατέβηκε ο ALf δεν πέρασε μισό λεπτό και η μπεκάτσα σηκώθηκε χαμηλά στο έδαφος και έφυγε από την αντίθετη κατεύθυνση. Μια μονή τουφεκιά δική μου μόνο και μόνο για να δείξω πως μας ενδιαφέρει αυτό το θήραμα. Όσο και να την κυνήγησε ο ALf μετά η μπεκάτσα είχε γίνει καπνός.


4 σχόλια: