Που την τουφέκισες περίπου, με ρώτησε ο Διονύσης. Λίγο πριν κάτσει στο έλατο, του απάντησα. Υπάρχει πιθανότητα να κόλλησε επάνω, με ξαναρώτησε. Είναι πολύ πιθανό, του ανέφερα Κάναμε μια γρήγορη βόλτα γύρω από τον τεράστιο κορμό του, αλλά δεν υπήρχε κάτι που να μαρτυρούσε ότι το πουλί ήταν κάπου γύρω.
Η απόφαση είχε παρθεί, από κοινού μάλιστα, η φάσα κόλλησε πάνω. Προσπάθησα να πετάξω μια μεγάλη πέτρα. Το ύψος ήταν αρκετά μεγάλο και η ανηφορική κλίση που είχε το έδαφος δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Έριξα μια τουφεκιά απόγνωσης στην κορυφή και ξαφνικά γέμισε ο ουρανός πούπουλα. Πλέον ήμασταν σίγουροι, ήταν πάνω στο δέντρο.
Θα σκαρφαλώσω φώναξε ο Διονύσης, η συνείδηση μου δεν μου επέτρεπε να τον αφήσω, αλλά η λαχτάρα που είχα μέσα μου πήρε την θέση της λογικής. Προσπάθησα να του δώσω το πρώτο χέρι, στα πρώτα μέτρα όμως διαπίστωσε ότι το σχέδιο μας δεν ήταν τόσο έξυπνο και το εγκατέλειψε. Πάμε στο διπλανό χωριό να πάρουμε ένα πριόνι να κόψουμε το έλατο, ήταν η δεύτερη λαμπρή ιδέα που είχαμε. Ευτυχώς και αυτό το σχέδιο εγκαταλείφθηκε πάραυτα. Η τρίτη φαεινή ιδέα ήταν να ξοδέψουμε πάνω από 30 ευρώ ο καθένας σε πολύ ακριβά φυσίγγια, που χαραμίστηκαν άδικα, άσκοπα και χωρίς αποτέλεσμα.
Ενώ, είχε αρχίσει να νυχτώνει με τις ελπίδες να εξανεμίζονται και ύστερα από τις ομοβροντίες που είχαν ακουστεί ένα δυνατό φτερούγισμα ακούστηκε μέσα από ένα θάμνο. Η ώρα είχε περάσει και αρκετές δεντρότσιχλες προσπαθούσαν να κουρνιάσουν στην περιοχή. Δεν δώσαμε σημασία, μέχρι που το ξανακούσαμε πιο έντονο αυτή την φορά. Η περιέργεια μας οδήγησε προς τα εκεί, δίπλα από τον θάμνο και σε απόσταση 30 μέτρα περίπου από το έλατο είχε γεμίσει ο τόπος πούπουλα, υπήρχαν αίματα που οδηγούσαν μέσα στο πυκνό. Προσπαθήσαμε να τα ακολουθήσουμε, αλλά οδηγούσαν σε μια μεγάλη ρεματιά με απότομη κλίση.
Η φάσα είχε πέσει πίσω από το έλατο, την στιγμή της δεύτερης τουφεκιάς δεν κατάφερα να δω ολόκληρη την εικόνα. Τραυματισμένη καθώς ήταν κατάφερε να τρυπώσει στο πυκνό. Της δώσαμε και αρκετό χρόνο βέβαια. Ήταν η στιγμή που ορκίστηκα ότι η επόμενη χρονιά δεν θα με έβρισκε χωρίς κάποιο σκυλάκι να με συντροφεύει στα κυνηγετικά μου βήματα.
Όπως και στην συγκεκριμένη ιστορία, δεν είναι λίγες οι φορές που θα ορκιζόμουν ότι το θήραμα βρισκόταν κάπου εκεί, ευτυχώς που δεν το έκανα. Ο ALf με διέψευσε κατάμουτρα όλες τις φορές, όσο και αν επέμενα. Ο σκύλος λοιπόν, πάντα ξέρει κάτι παραπάνω!!!
Ένας Κοπιαστικός Απολογισμός*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου