Δύο πανέμορφα πουλιά

Ήταν 10 Φεβρουαρίου του 2013, η τελευταία μέρα της σεζόν για τα υδρόβια και ευτυχώς είχε καλό καιρό, τις προηγούμενες μέρες είχε ρίξει αρκετή βροχή. 

Αν και οι πληροφορίες ήταν απογοητευτικές και σχεδόν όλες οι προηγούμενες εξορμήσεις δεν είχαν φέρει κάποιο αποτέλεσμα, ξεκίνησα με τον ΑLf για ένα σύντομο περπατητό και ύστερα ένα απογευματινό καρτέρι.

Ο βάλτος όπως πάντα μαγευτικός και οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν μετατρέψει το τοπίο σε μια τεράστια λίμνη. Πραγματικά απόρησα με το μέγεθος της και τον όγκο του νερού. Αποφάσισα να περπατήσω την περίμετρο μήπως σηκωθεί κάποιο μπεκατσίνι ή αν είμαι τυχερός κάποιο παπί ξεχαστεί και βρεθεί σε απόσταση βολής. 

Μια Γεύση από το Τοπίο

Περπάτησα αρκετά και πέρα από δύο πρασινοκέφαλα που βρισκόντουσαν στο κέντρο της λίμνης και εξαφανίστηκαν στην παρουσία μου και έναν κορμοράνο που έκοβε βόλτες από δω και από εκεί δεν υπήρχε κάτι άλλο.

Μετά τις Βροχές των Τελευταίων Ημερών 

Ο σκύλος είχε γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο (το τι μανία έχει η συγκεκριμένη φυλή με το νερό δεν περιγράφεται) μέχρι που στο βάθος διαπίστωσα πως ένα μικρό ξεροκάναλο είχε πλημμυρίσει μέχρι πάνω. Με την άκρη του ματιού μου είδα δύο νερόκοτες να κρύβονται μέσα στα καλάμια, γνωστή σκηνή, δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια γινόταν αυτό στην συγκεκριμένη περιοχή. Ελάχιστες φορές είχα καταφέρει να καρπωθώ μια από αυτές, έμπαιναν στα καλάμια και δεν έβγαιναν με τίποτα.

Το Μικρό Κανάλι 

Αυτή την φορά όμως είχα εγώ το πάνω χέρι. Έδωσα εντολή στον ALf και αμέσως χώθηκε στα πυκνά καλάμια. Η πρώτη δεν άργησε να βγει μια εύκολη και όμορφη τουφεκιά ήταν αρκετή. Η δεύτερη είχε απομακρυνθεί αρκετά, άκουσα για μια στιγμή το γνωστό κλάμα του σκύλου και ξαφνικά πετάχτηκε και η δεύτερη. Ακόμα μια όμορφη τουφεκιά και το περπατητό κυνήγι έφτασε στο τέλος του. Ήταν η μέρα που συνειδητοποίησα πως αυτό το μικρό κλαφουνητό σημαίνει πως ο ALf κάτι έχει σηκώσει. Το είχα ακούσει αρκετές φορές, αλλά δεν έδωσα σημασία. Άλλωστε τώρα γνωρίζουμε κυνηγετικά ο ένας τον άλλον

Δύο Πανέμορφα Πουλιά