Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ο σκύλος πάντα κάτι ξέρει παραπάνω!!!: Μέρος Ά

Πόσες φορές δεν φάγαμε τον τόπο για να βρούμε μια πεσμένη τσίχλα, πόσες φορές δεν επιστρέψαμε στο σημείο της βολής για να σιγουρευτούμε ότι ψάχνουμε στο σωστό σημείο. Πόσος χαμένος κυνηγετικά χρόνος στην αναζήτηση ενός τραυματισμένου θηράματος. Τι στεναχώρια και τι απογοήτευση μετά.

Κάπως έτσι ξεκινά και η συγκεκριμένη ιστορία, μόνο που το διακύβευμα ήταν λίγο διαφορετικό. Στις δύο το μεσημέρι με πήρε ο φίλος μου ο Διονύσης τηλέφωνο, τι λες πάμε για κανένα απογευματινό, με ρώτησε. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, το κρύο όμως ήταν τόσο έντονο ακόμα και στα πεδινά του νομού με ένα ξεροβόρι που τρυπούσε κόκαλα. Ίσως είναι απλή συγκυρία, αν και δεν το πιστεύω να σας πω την αλήθεια, αλλά πάντα όταν με πάρει πριν τις 15.00 το μεσημέρι τηλέφωνο ποτέ δεν έχουμε καταλήξει σε ένα απλό κοντινό απογευματινό. Πάντα συμφωνούμε να μην αργήσουμε και να μην πάμε μακριά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε στην πραγματικότητα όμως που έχουμε φτάσει, τι ώρα έχουμε γυρίσει σπίτι με την απογοήτευση τις περισσότερες φορές στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.

Έτσι και έγινε και αυτή την φορά, τι λες του λέω να ανέβουμε ψηλά στα έλατα για καμιά φάσα ή δεντρότσιχλα, τον ρώτησα. Δεν χρειάστηκα και παραπάνω επιχειρήματα για να τον πείσω, αυτό το μικρό καχύποπτο πλασματάκι τα έκανε όλα μόνο του.

Ήταν δύο ώρες δρόμο, οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν και υπήρχε μια ασυγκράτητη αισιοδοξία αυτή την φορά. Πολλές φορές είχαμε ανέβει, αλλά μόνο να τις θαυμάζουμε από μακριά μπορούσαμε. Περάσαμε το πανέμορφο φράγμα και κατευθυνθήκαμε ψηλά. Η θέα ήταν εντυπωσιακή, αλλά το κρύο δεν σε άφηνε να την απολαύσεις. Ο πάγος άρχισε να κάνει από πολύ νωρίς έντονη την εμφάνιση του, είναι ο κυρίαρχος του δάσους τις χειμωνιάτικες ξάστερες νύχτες.


Η Θέα από Ψηλά*

Δεν πρόλαβα να κατέβω από το αυτοκίνητο και ένα κοπάδι φάσες άπλωσε στα μπροστινά έλατα, δεν θυμάμαι πότε γέμισα το όπλο ή με τι φυσίγγια έριξα, έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου η πρώτη φάσα να χτυπάει στον κορυφή ενός πανύψηλου έλατου, είδα να γεμίζει ο τόπος πούπουλα με την άκρη του ματιού μου, καθώς σημάδευα την δεύτερη η οποία χρειάστηκε δύο τουφεκιές.


Το Καρτέρι Μας

Ο φίλος μου με κοίταζε σαστισμένος, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις συμβεί. Γρήγορα κατευθύνθηκε να βρει το δεύτερο πουλί που ήταν μέσα στο πυκνό, μέχρι εγώ να μαζέψω την πρώτη και να τον βοηθήσω. Κάτι βρήκα, κάτι βρήκα φώναξε πριν προφτάσω να κάνω το οτιδήποτε και αμέσως έτρεξα κοντά του. Την κράτησα στα χέρια μου, δεν μπορούσα όμως να απολαύσω την στιγμή, ακόμα μία μας περίμενε!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου